บทที่ 1049

เวินเอ่อร์หว่านเดินเข้าไป ก็เห็นจั่วจิ้งนั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือทันที

เขาทั้งคนดูหดหู่มาก ไม่มีกำลังใจเอาเสียเลย ขอบตาคล้ำเหมือนอดนอนมาทั้งคืน

“เอ่อร์หว่าน” พอเห็นเธอ ดวงตาของจั่วจิ้งก็เป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย “เธอมาแล้ว”

“ใช่ค่ะ ในเมื่อฉันเป็นคนนัดคุณมาเจอ ฉันจะไม่มาได้ยังไงล่ะคะ?”

“ฉันนึกว่าเธอจะผิด...